هیزم اعمال ما

عمریست که مردم مدینه و کوفه را منع می کنیم و هر جا که می رسد آنها را سرزنش می کنیم و سرکوفت می زنیم.
چه کسی باید ما را منع کند؟! حتما آیندگانمان، فرزندانمان، که چرا والدینشان گامی برای دوست برنداشتند.
هر سال در ایام فاطمیه بر سر و سینه می زنیم و از فراق مادر اشک می ریزیم ولی دریغ از درک کار مادر، دریغ از درک احساس پدر!!! افسوس که چشم ظاهر بینمان آنچه را که باید، نمی بیند. این خاندان از مادر تا فرزند همه عاشقند. فاطمه عاشق علی است و برای او که معنا و تفسیر ولایت و حقانیت است فدا می شود. حسین(ع) فرزندانش را برای یار قربانی می کند و فرزندش مهدی(عج) عمریست که در کلبه ی احزان منتظر 313 مرد است. این عین عشق است. آنوقت ما تمام روزهایمان را در خواب و غفلت به سر می بریم و فقط جمعه ها از او یاد می کنیم. چرا باید در جمعه حبسش کنیم؛ کسی را که در تمامی لحظات از یاد ما غافل نیست، او که از غم ما دلش می گیرد، با گریه ی ما اشک می ریزد، بعد از دعاهایمان آمین می گوید.
این روزها از غربت فاطمه(س) دلگیریم، اما هیچ فکر کرده ایم که مهدی(عج) چقدر شبیه مادر است. اگر آن روزها مادرش از جاهلانی که به ظاهر پوستین جاهلیت از تن بیرون کشیده بودند سیلی خورد. امروز مهدی(ع) نه تنها از وهابیون جاهل و کافران و گمراهان دنیا؛ که از اعمال ما سیلی می خورد. این غفلت و اعمال ماست که هیزم می شود برای آتش زدن قلب صبورش.
بیایید در این ایام فاطمیه تصمیمی بگیریم به اندازه ی فاطمیه بزرگ. بیایید درس شیعه بودن را از حضرت فاطمه(س) یاد بگیریم که جانش را فدای ولی خدا کرد. اگر جان بر کف گرفته ای بسم ا... حرکت کن، شاید دل تو جایگزین چاهی شود که مولا برای درد دل کردن کم دارد.